Stosunek do ogółu przedmiotów i zjawisk, współcześnie określanych mianem dziedzictwa, był jednym z ważniejszych aspektów kultury XIX wieku. Niniejsza książka została pomyślana jako przystępny przewodnik po tej problematyce. Wychodząc od pojęć, jakich używano do nazywania zabytków, dawnych zwyczajów czy otaczającego człowieka krajobrazu, autorzy omawiają w niej dziedzictwo jako fundamentalną kategorię poznania i tożsamości. Na równi z tekstem analizowane są wszelkiego rodzaju wyobrażenia: ryciny, fotografie, albumy, ekspozycje muzealne czy wystawy. Definiowanie i obrazowanie dziedzictwa rozpatrywane jest przy tym jako proces: przez całe stulecie poszerzał się katalog przedmiotów i zjawisk, które uznawano za warte zachowania; ciągle narastała wiedza na ich temat; lawinowo powiększały się zbiory; używano coraz to nowszych technik ich obrazowego dokumentowania i eksponowania, dzięki czemu trafiały one do coraz szerszej i coraz bardziej zróżnicowanej grupy odbiorców. W centrum uwagi znajdują się polskie definicje i wyobrażenia, które analizowane są jednak na szerszym europejskim i światowym tle: język, jakim mówiono w tym okresie o dziedzictwie, sposoby jego badania, publikowania, ilustrowania i popularyzowania były bowiem uniwersalne.