Autorka analizuje funkcjonowanie komizmu w tańcu scenicznym, co prowadzi do szerszych rozważań o potencjale sztuki tańca i choreografii w zakresie wpływu na otoczenie. Rozważa komizm jako narzędzie artystyczne, wyrastające z kultury, i jako narzędzie kulturowe, mogące kształt tejże kultury zmieniać. Podkreśla, że taniec spośród innych sztuk wyróżnia to, że i na scenie, i na widowni przywraca on połączenie mentalnego i cielesnego, sztucznie rozdzielanych przez przeintelektualizowane podejścia filozoficzne. Kinestetyczny kanał odbioru sztuki tańca i choreografii sprawia, że jest ona istotnym polem treningowym empatii. Ponieważ zaś empatia jest jednym z najważniejszych czynników zwiększających możliwości przetrwania, a etycznie stosowany komizm sprzyja współodczuwaniu, to stosowanie komizmu w tańcu scenicznym może być jednym z istotnych narzędzi wspierających szanse ludzkości w obliczu światowego, wielowymiarowego kryzysu, z jakim się obecnie mierzymy.