Większość ludzi o Stanisławie Janowskim wie niewiele albo zgoła nic. Wielbiciele talentu Gabrieli Zapolskiej pamiętają zapewne z jej biografii, że "w roku 1901 wyszła po raz drugi za mąż, tym razem za malarza Stanisława Janowskiego...". Znawcom tematu jego nazwisko kojarzy z popularną głównie w 2. poł. XIX w. tzw. szkołą monachijską, reprezentowaną przez grupę malarzy, którzy ukończyli studia artystyczne w stolicy Bawarii. Artysta był też "bratem swojej siostry", Bronisławy Rychter-Janowskiej, popularnej malarki polskich dworków. Tymczasem on sam – jako malarz, rysownik, ilustrator oraz scenograf – mógł się pochwalić wcale dużym i wszechstronnym dorobkiem. Według relacji bliskich wykazywał uzdolnienia aktorskie, reżyserskie i muzyczne. Parał się również dziennikarstwem; podczas I wojny światowej był jednym z pierwszych polskich korespondentów wojennych.
Janowski pozostawił po sobie także niniejsze wspomnienia. Tekst To i owo z mojego życia powstawał w ciągu pięciu lat. Pierwszy wpis pochodzi z 7 sierpnia 1930 r., ostatni zaś z końca maja 1935. Ponieważ autor, jak sam zaznacza, rozpoczął pisanie tych wspomnień w wieku 64 lat, wyłuskał z pamięci wydarzenia w jego życiu najważniejsze i to im poświęcił najwięcej miejsca. Stąd klarowność, rzetelność i duża wartość informacyjna przekazu, przy jednoczesnym zachowaniu dystansu i niskiej emocjonalności pamiętnika. Z kronikarską precyzją autor wymienia mnóstwo znanych nazwisk i istotnych faktów, dotyczących jego nauki, pracy, małżeństwa z Gabrielą Zapolską oraz służby wojskowej w Legionach Polskich podczas I wojny światowej. Pełen polotu tytuł To i owo z mojego życia kryje poważne, a często i dramatyczne wspomnienia. Pamiętnik Janowskiego to relacja niezwykle subiektywna, można by rzec – intymna. To naprawdę opowieść o artyście, "to i owo" z jego życia, a nie historia, w której jest on postacią jedną z wielu.
Tekst urzeka stylem, w jakim został napisany. Rzeczowa, barwna, a często i dowcipna narracja ujawnia "dziennikarski pazur" Janowskiego. Nie ma tu dłużyzn czy silenia się na poetyckość; miejscami ma się wrażenie, że to nie pamiętnik, a dobry, dynamiczny reportaż. Fascynujące, wartościowe opisy zagranicznych podróży i trafne, choć często tylko szkicowe charakterystyki pojawiających się na jego kartach osób sprawiają, że czyta się go z prawdziwą przyjemnością i zainteresowaniem. To i owo z mojego życia jest zatem również dziełem literackim, po które chętnie sięgną nie tylko badacze, ale i osoby poszukujące dobrej lektury.