Postać Hanny Nałkowskiej (1888-1970) jest obecnie prawie niedostrzegalna w historii sztuki. Jej nazwisko prędzej kojarzone jest z dokonaniami literackimi siostry Zofii i z aktywnością naukową ojca Wacława, niż z jej własną twórczością rzeźbiarską. Sylwetka artystki z całą pewnością warta jest jednak uwagi. Ze względu na jej uwikłania środowiskowe, indywidualność przejawiającą się w życiowych wyborach oraz stosunkowo wysoki poziom formalny dzieł - nie można przejść obok niej obojętnie. W książce Niewidoczna. Rzeźbiarka Hanna Nałkowska  zebrano i naukowo omówiono zachowane dokumenty dotyczące artystki, usystematyzowano fakty z jej życia prywatnego jak i zawodowego, a przede wszystkim skatalogowano i opisano dorobek rzeźbiarski. Książka składa się ośmiu rozdziałów, w każdym z nich postawiono odrębny problem badawczy. Sformułowane tam hipotezy oraz wnioski odnoszą się kolejno do życia rodzinnego i prywatnego Nałkowskiej oraz twórczego wymiaru jej działalności artystycznej na różnych etapach. Intencją tego zabiegu było nakreślenie wizerunku rzeźbiarki widzianego z różnych perspektyw i niejako niedomkniętego, a nie - jak ma to miejsce w klasycznych monografiach - całościowego i zamkniętego konstruktu. Historia Hanny Nałkowskiej jest jedną z wielu historii przeszłych artystek, które zaznaczyły swoją obecność jako autorki oraz współtworzyły historię sztuki kobiet w ogóle, a w szczególności historię sztuki kobiet-rzeźbiarek.