Książka poświęcona jest Johannowi Chrisostomusowi Redtlerowi (1704-1779), pochodzącemu zapewne z Bawarii, a wykształconemu w Wiedniu i w Wenecji, znakomitemu rzeźbiarzowi warszawskiemu epoki późnego baroku i rokoka. Wybitnie utalentowany, wyspecjalizowany w materiale kamiennym, w tym w białym marmurze z Carrary, współpracownik najważniejszych stołecznych architektów XVIII w., jak Johann Sigmund Deybel czy Jakub Fontana, jawi się jako jedna z najważniejszych osobowości twórczych decydujących o specyfice sztuki Warszawy okresu rokoka i wczesnego klasycyzmu. Pracował dla elitarnej grupy związanych z Warszawą magnatów o kosmopolitycznej orientacji kulturalnej (m.in. Czartoryscy, Braniccy, Potoccy, Lubomirscy, Brühlowie), a także dla króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Książka jest owocem kilku lat żmudnej pracy nad materiałem zabytkowym w Polsce, w Austrii i we Włoszech, bogatymi źródłami rękopiśmiennymi i ogromną porównawczą literaturą naukową. Autor przeanalizował ponad 60 zespołów rzeźbiarskich (częściowo niezachowanych), jakie, na podstawie źródeł, względnie analogii, można wiązać z dłutem Redtlera. Twórczość artysty zobrazowana na łamach książki stanowi modelowy przedmiot badań nad habsburskimi filiacjami w sztuce Rzeczypospolitej, a w konsekwencji ‒ nad miejscem sztuki polskiej w Europie Środkowej.