Tematem książki są dzieje fotografii warszawskiej w okresie od upadku powstania styczniowego do roku 1883, czyli symbolicznej daty wynalezienia przez Konrada Brandla tzw. fotorewolweru zwiastującego kres wcześniejszego sposobu wykonywania zdjęć. Autorka zdecydowała się analizować medium nie jako autonomiczną formę sztuki czy wytwórczości, lecz jako element szerszej kultury popularnej zwracając uwagę, że narodziny i rozwój fotografii były nierozerwalnie związane z kształtowaniem się nowoczesnego społeczeństwa przemysłowego i w pierwszej kolejności miały służyć jego potrzebom. Książka śledzi więc bacznie uwikłania ówcześnie powstających zdjęć, umiejscawiając je w ramach określonych praktyk społecznych, w obrębie których stanowiły one tylko pretekst do mówienia o szerszych zjawiskach kulturowych. Skupiając się na najważniejszych typach XIX-wiecznej fotografii: portrecie, fotografii naukowej, reprodukcjom dzieł sztuki czy w końcu widokom miasta, publikacja zapoznaje czytelnika z całym wachlarzem uwarunkowań, które wpływały na rozwój medium w omawianym okresie. Ogromną zaletą książki jest nie tylko nowatorskie spojrzenie na polską fotografię, ale również wprowadzenie wielu nowych ustaleń faktograficznych opartych na szeroko zakrojonej kwerendzie archiwalnej, co stanowi istotne uzupełnienie stanu wiedzy na temat historii medium.