Wynik wieloletnich badań autora, wstępnie publikowanych m.in. w książkach z lat 2013,2015, jest nowym opracowaniem wybranych problemów związanych szesnastowiecznym pałacem wawelskim. Rezydencja zygmuntowska, opuszczona przez dwór królewski na początku XVII wieku, długo zaniedbywana a także niszczona pożarami, ostatecznej dewastacji uległa w czasie gdy przerobiono ją na koszary wojska austriackiego. Mimo wieloletnich wysiłków konserwatorskich w XX wieku, jej dzisiejsza postać jest w znacznym stopniu odmienna od tej, jaką pałac królów polskich miał w czasach swej świetności, pod koniec panowania Zygmunta Starego. Na podstawie ponownego rozpatrzenia materiałów źródłowych, a zwłaszcza zachowanych rachunków królewskich, autor przeprowadza rekonstrukcję pierwotnego wyglądu, programu użytkowego i wyposażenia pałacu, z ukazaniem celowości jego kolejnych przekształceń i rozbudowy w ciągu XVI wieku. W dalszej kolejności publikacja zawiera opracowanie genezy form architektonicznych i dekoracyjnych budowli, ukazanie udziału zleceniodawców i poszczególnych indywidualności twórczych w realizacji dzieła oraz miejsca i rangi pałacu na Wawelu w europejskiej architekturze doby renesansu. Osobna część książki poświęcona jest wreszcie próbie rozpoznania programu treściowego dekoracji wnętrz wawelskich - autor odnosi się do dotychczasowych propozycji interpretacyjnych, zarówno swoich własnych, jak też wysuwanych przez innych badaczy.