Projekt ma na celu tworzenie, rozwój i utrzymanie centralnego cyfrowego repozytorium (etnofon.ispan.pl) historycznych i współczesnych źródeł etnomuzykologicznych tworzonych do interdyscyplinarnych, zwłaszcza humanistycznych badań naukowych. Działania koncentrują się na dokumentalnych, źródłowych nagraniach  dźwiękowych i filmowych, w których utrwalono polską autentyczną pieśń i muzykę tradycyjną a także taniec ludowy.

Etnofon, finansowany początkowo tylko ze środków budżetowych Instytutu Sztuki PAN spotkał się z przychylnością Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i uzyskał (dzięki współpracy Instytutu ze Stowarzyszeniem LiberPro Arte) finansowanie w ramach programu Dziedzictwo Kulturowe (Priorytet: Kultura ludowa i tradycyjna) w latach 2015-2023.

Cele projektu Polska muzyka tradycyjna – dziedzictwo fonograficzne możemy podsumować w ośmiu punktach:

1. Badanie i określenie stanu archiwalnego zasobu fonograficznego i filmowego dokumentującego polską muzykę tradycyjną i taniec w ich autentycznej i niestylizowanej formie;
2. Eksploracja zbiorów, kolekcji, archiwów instytucjonalnych (zgromadzonych w instytutach naukowych, placówkach edukacyjnych, domach kultury, muzeach, stowarzyszeniach itp.) oraz zbiorów prywatnych. Odkrywanie nowych, nieznanych lub mało znanych kolekcji;
3. Utrzymanie i rozwój centralnego cyfrowego repozytorium danych i nagrań;
4. Konserwacja, digitalizacja, interdyscyplinarne (m.in. etnomuzykologia, dialektologia, fonoskopia) opracowanie merytoryczne i archiwizacja nagrań;
5. Kampania informująca o projekcie: prezentacja założeń i postępów projektu oraz problemów badawczych na konferencjach krajowych i międzynarodowych, publikacje naukowe i popularnonaukowe;
6. Realizacja współczesnej dokumentacji terenowej;
7. Organizacja konferencji poświęconych tematyce projektu, przygotowywanie publikacji książkowych i płytowych poświęconych polskiemu dziedzictwu etnofonograficznemu;
8. Badanie aspektów prawnych związanych z udostępnianiem nagrań i tworzeniem współczesnej dokumentacji. Wdrażanie wypracowanych rozwiązań w tym zakresie.

Projekt zakłada – wzorem Akcji Zbierania Folkloru Muzycznego – agregację i scentralizowanie owej spuścizny fonograficznej, wytwarzanej od drugiej połowy ubiegłego wieku, oraz jej analizę, badanie, opracowanie merytoryczne i udostępnienie z wykorzystaniem współczesnych technologii.
W ramach przeprowadzonych do chwili obecnej dziewięciu etapów projektu Polska muzyka tradycyjna – dziedzictwo fonograficzne realizowanych od 2014 r. stworzono największe w Polsce repozytorium metadanych i danych – cyfrowych kopii archiwalnych nagrań muzyki tradycyjnej i słowa mówionego, pochodzących z największych krajowych kolekcji nagrań;  odkryto i opracowano także nowe kolekcje. Udało się nam doprowadzić do porozumienia wielu instytucji, zbiorów, archiwów i kolekcji (instytucjonalnych i prywatnych) w celu wymiany doświadczeń, metod a wreszcie wdrożenia i prowadzenia prac nad uporządkowaniem, zbadaniem, transferem do domeny cyfrowej, opracowaniem merytorycznym i zamieszczeniem w jednym centralnym repozytorium źródłowych zasobów fonograficznych i filmowych. Punktem wyjścia ze względu na sam zasób (najstarszy i największy w kraju) oraz zaplecze merytoryczne (instytucja naukowa, centrum kompetencji w tym zakresie) były Zbiory Fonograficzne Instytutu Sztuki PAN. W ramach realizacji projektu do repozytorium włączano dotychczas całe zbiory lub ich części (w zależności od wielkości kolekcji) następujących instytucji:

KOLEKCJE SPECJALISTYCZNE oraz INSTYTUCJONALNE FONOTEKI I ARCHIWA (powstałe przy placówkach naukowych)

1. Zbiory Fonograficzne Instytutu Sztuki PAN. Jednostka zarządzające projektem i repozytorium;
2. Katolicki Uniwersytet Lubelski. Instytut Muzykologii. Archiwum Muzyczne Folkloru Religijnego;
3. Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Pracownia Etnolingwistyczna im. Jerzego Bartmińskiego (dawna Pracownia Archiwum Etnolingwistyczne);
4. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Instytut Muzykologii;
5. Uniwersytet Warszawski. Instytut Muzykologii;
6. Polskie Radio Olsztyn (nagrania przekazane do Zbiorów Fonograficznych Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk przez red. Marynę Okęcką-Bromkową);

KOLEKCJE MUZEALNE

7. Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej;
8. Muzeum Etnograficzne im. F. Kotuli w Rzeszowie. Oddział Muzeum Okręgowego w Rzeszowie;
9. Muzeum Tatrzańskie im. Dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem. Archiwum;
10. Muzeum Etnograficzne im. M. Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu. Archiwum Działu Folkloru;
11. Muzeum Regionalne w Woli Osowińskiej;
12. Archiwum nagrań Muzeum Zamojskiego w Zamościu;
13. Etnologisches Museum. Staatliche Museen zu Berlin (Berliner Phonogramm-Archiv) - nagrania z terenów Polski;
14. Muzeum Regionalne w Wągrowcu;
15. Muzeum "Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie"

KOLEKCJE POWSTAŁE PRZY REGIONALNYCH INSTYTUCJACH KULTURY

16. Centrum Kultury i Sztuki w Kaliszu;
17. Bukowiańskie Centrum Kultury "Dom Ludowy";

KOLEKCJE PRZY STOWARZYSZENIACH, FUNDACJACH, ORGANIZACJACH REGIONALNYCH, I IN.

18. Stowarzyszenie Katedra Kultury w Warszawie. Archiwum;
19. Archiwum nagrań Stowarzyszenia Muzyków Ludowych w Zbąszyniu;
20. Stowarzyszenie "Collegium Suprasliense";

ZBIORY PRYWATNE

21. Kolekcja nagrań dokumentalnych dr Bożeny Lewandowskiej (Orawa)
22. Kolekcja nagrań dokumentalnych prof. Tomasza Nowaka
23. Prywatny zbiór nagrań prof. Jana Mirosława Kasjana przekazany w depozyt Muzeum Etnograficznemu im. M. Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu;
24. Kolekcja nagrań Zespołu "Bagnosze" (południowe Podlasie);
25. Kolekcja nagrań Henryka Świątkowskiego (Mazowsze łowickie);
26. Kolekcja nagrań Stanisława Woźnicy (Mazowsze wschodnie);
27. Kolekcja nagrań Wandy Księżopolskiej (Mazowsze wschodnie);
28. Kolekcja nagrań Mateusza Raszewskiego (Kaliskie, dorzecze Prosny);
29. Kolekcja nagrań Alka Marduły (Podhale);
30. Prywatny zbiór nagrań Zdzisława Marczuka;
31. Kolekcja nagrań Kazimiery Dominiuk (Podlasie północno-zachodnie);
32. Prywatny zbiór nagrań Julity Charytoniuk;
33. Prywatny zbiór nagrań Marcina Lićwinko

Wraz z administratorem repozytorium (Zbiorami Fonograficznymi IS PAN) mamy zatem obecnie ponad 30 większych i mniejszych podmiotów, których materiały fonograficzne (a także filmowe) zostały zagregowane w centralnej bazie nagrań dokumentalnych polskiej muzyki tradycyjnej. Charakterystyka wielu z wyżej wyszczególnionych kolekcji stała się podstawą do opracowań opublikowanych w dwóch tomach serii wydawniczej powstałej w ramach projektu. Kolekcje zostały scharakteryzowane również na stronie etnofon.pl w zakładce "Kolekcje".

Aby wyjść na przeciw jak najszerszej grupie zainteresowanych odbiorców a nie ograniczać zasobów tylko dla badań stricte naukowych zdecydowaliśmy się zaprezentować w repozytorium metadane dotyczące wszystkich nagrań - także tych pozostających w różnym, czasem podstawowym stopniu opracowania, identyfikacji i opisu. Aktualnie to:
175 005  utworów łącznie z wyodrębnionymi zapowiedziami zapisane na 7771 nośnikach. Do 21 196 utworów opublikowano sample dźwiękowe w wolnym dostępie w systemie Etnofon i niezależnie 1544 pełnych zrekonstruowanych i zmasterowanych utworów na płytach CD także w wolnym dostępie. W repozytorium zaprezentowano 2916 zdjęć współczesnych i historycznych z badań terenowych (wykonawcy, instrumenty, sytuacje obrzędowe, taniec, rękopisy itp.). System prezentuje także materiały graficzne towarzyszące nagraniom: protokoły, spikerki, rękopiśmienne transkrypcje muzyczne i tekstowe, zdjęcia pudełek na nośniki i fotografie samych nośników. Obecnie to 32 806 cyfrowych plików graficznych (TIF, JPEG). W repozytorium dostępne jest także 1 058 transkrypcji muzycznych ilustrujących nagrania opublikowane w serii Polska Pieśń i Muzyka Ludowa.

Pod nazwą Etnofon kryje się szeroki wachlarz prac, aktywności, projektów, wydawnictw. Choć są to działania wybitnie interdyscyplinarne i zróżnicowane to ich zasadniczym celem jest stworzenie przy pomocy nowoczesnej technologii a zarazem w oparciu o historyczne idee i wypracowaną metodologię etnomuzykologiczną  jest stworzenie "fotografii" dźwiękowej (i audiowizualnej) polskiej tradycyjnej kultury muzycznej w jej aspekcie historycznym i współczesnym. Tak zaprojektowane odwzorowanie cyfrowe zachowanej z przeszłości i współcześnie dokumentowanej praktyki muzycznej i tanecznej stanowi – mamy nadzieję – wiarygodną cyfrową audio i filmotekę źródeł dla prowadzenia rzetelnych prac badawczych nad polskimi tradycjami muzycznymi. Ten "otwarty" na nowe dokumenty, także tworzone współcześnie, katalog ukazuje także przemiany ale również ciągłość tradycji i jej wciąż żywe, choć już odmienne od najstarszych form, oblicze.